Wydalanie jonów wodorowych

Wydalanie jonu wodorowego powinno utrzymywać stężenie jonów wodorowych w osoczu na poziomie pH zbliżonego do 7,4. Regulacja ta odbywa się za pośrednictwem szeregu układów buforujących, spośród których najbardziej czułym i najszybciej reagującym jest układ buforujący wodorowęglany (dwuwęglanowy). Układ ten utrzymuje się na właściwym poziomie dzięki równowadze pomiędzy wytwarzaniem CO2 w procesach przemiany a jego wydalaniem przez nerki. Przy zwykłej diecie powstaje dziennie w czasie przemiany 50—100 mEq nielotnych kwasów (fosforanów, siarczanów), nerka musi zatem wydalić dziennie tę ilość jonu wodorowego, a wraz z nim pewną ilość jonów zasadowych, koniecznych do zrównoważenia dodatnich jonów wodorowych. Zdrowa nerka potrafi wydalić większą część w postaci jonu wodorowego lub pod postacią jonu amonowego. Jednak w miarę pogarszania się czynności nerek zmniejsza się zdolność wydalania jonu wodorowego i wytwarzania jonu amonowego. Ilość wydalonego z moczem kwasu można oznaczyć miareczkując mocz do pH 7,4, a więc do pH właściwego osoczu. Wytwarzanie amoniaku zależy w dużej mierze od okoliczności poprzedzających — nerka reaguje na bodziec pobudzający do wydalania kwasu zwiększeniem syntezy amoniaku w ciągu kilku dni. Opracowano kilka wersji próby zakwaszania moczu; wszystkie polegają na podawaniu chlorku amonowego i badaniu występujących w wyniku tego zmian w zakresie dwuwęglanów osocza, pH moczu, kwaśności miareczkowanej oraz wydalaniu amoniaku i sodu.

Możesz również polubić…