Metody stereoskopowe i stereogrammetryczne
Metody te opierają się na zasadzie paralaksy, tzn. oceny stopnia przesunięcia w dwu obrazach rentgenowskich dokonanych w identycznych warunkach. Dla określenia wymiarów miednicy metodą izometryczną lub triangulacyjną wykonuje się najczęściej 2 zdjęcia: 1. Zdjęcie boczne (profilowe), za pomocą którego możemy uzyskać wymiary wszystkich prostych odcinków miednicy, określić kształt przedniej krzywizny kości krzyżowej, spojenia łonowego, wcięcia krzyżowo-kulszowego oraz kolców kulszowych, a poza tym ocenić stosunek części przodującej do poszczególnych płaszczyzn miednicy oraz sposób wstawiania się główki. 2. Zdjęcie osiowe miednicy w pozycji siedzącej z odchyleniem tułowia pod kątem 30°, na którym można przeanalizować wymiary poprzeczne wchodu i cieśni, a także kształt wchodu miednicy i zbieżność ścian bocznych. Na uwagę zasługuje fakt, że żadne z omawianych zdjęć nie daje możliwości dokładnej analizy łuku łonowego, gdyż nie leży on równolegle do kliszy. Zdjęcie bez zniekształceń łuku łonowego można otrzymać w pozycji siedzącej, bezpośrednio na kasecie filmowej i przy nachyleniu tułowia ku przodowi oraz skierowaniu promienia centralnego pionowo na guzy kulszowe. Przeciętnie odległość obu gałęzi dolnych kości łonowej na wysokości 2 cm poniżej dolnego brzegu spojenia wynosi 6 cm. Zwrócenie uwagi na to zagadnienie wynika z istotnego znaczenia, jakie odgrywa ta część płaszczyzny wchodu w mechanizmie wytaczania się główki.
Najnowsze komentarze