Antybiotyki

Podjęcie natychmiastowego leczenia antybiotykami można oprzeć na prawdopodobieństwie najczęstszego występowania określonych drobnoustrojów oraz szerokiego spektrum zastosowanych antybiotyków. Wysoki stopień skuteczności działania chemioterapeutyków można osiągnąć nie tylko przez stosowanie wysokich dawek, lecz również przez celowe stosowanie dwu różnych, uzupełniających się antybiotyków. Jednoczesne stosowanie dwóch antybiotyków jest uzasadnione w następujących sytuacjach: 1. działanie doraźne, gdy w ciężkim zakażeniu nie został jeszcze ustalony czynnik etiologiczny, 2. w zakażeniu mieszanym, 3. w celu zmniejszenia dawki potencjalnie toksycznego leku, 4. w celu zapobieżenia powstawania oporności bakteryjnej, 5. dla osiągnięcia efektu synergistycznego. Dokonano umownego podziału najczęściej stosowanych antybiotyków na dwie grupy: Grupa I: penicyliny, streptomycyny, neomycyny (kanamycyna, neomycyna, soframycyna), bacytracyna, polimiksyny (polimiksyna B, kolistyna). Grupa II: tetracykliny, chloramfenikol, makrolidy (erytromycyna, oleandromycyna, spiromycyna), nowobiocyna, sulfonamidy. Synergizm występuje bardzo często między antybiotykami należącymi do grupy I, a bardzo rzadko wśród chemioterapeutyków grupy II. Połączenie leków grupy I i II jest skuteczne w zależności przede wszystkim od podatności danego drobnoustroju na lek grupy I. Jeżeli drobnoustrój jest bardzo podatny na lek z grupy I, to dodatek leku z grupy II może zwolnić działanie bakteriobójcze i wywołać antagonizm. Jeżeli drobnoustrój jest względnie oporny na lek z grupy I, dodanie leku z grupy II może w pewnych warunkach wywołać synergizm. W zakażeniu połogowym stosowanie antybiotyków jest zasadniczym przyczynowym leczeniem, niemniej jednak należy również stosować środki wspomagające oraz leczyć objawowo zaburzenia czynnościowe.