Białkomocz
W warunkach prawidłowych drobne ilości białka surowiczego przenikają do przesączu kłębkowego, ulegają jednak prawie całkowitej reabsorpcji. Domieszka białka, pojawiająca się w przebiegu zapalenia dróg moczowych, jest niewielka (poniżej 500 mg/24 godz.) i wywołuje zaledwie zmętnienie przy jego wytrąceniu (tzw. ślad białka). Właściwa proteinuria jest wynikiem wzmożonej przepuszczalności kłębków nerkowych. Natężenie białkomoczu zależy od rozmiarów przesączania kłębkowego oraz liczby i wielkości otworów błony podstawowej kłębka, przepuszczalnych dla drobin białkowych. Utrata białka na tej drodze może wynosić do 30 g/24 godz. i stanowi główny czynnik stałego białkomoczu wielu procesów nerkowych. Jest także zrozumiałe, że w pewnych stanach (marskość nerek, schyłkowe niewydolności nerek) przesączanie kłębkowe, a wraz z nim filtracja białek są tak obniżone, że proteinuria ustępuje lub jest znikoma. Białkomocz patologiczny należy odróżnić od proteinurii przejściowej o charakterze „czynnościowym” (proteinuria ortostatyczna, wysiłkowa, emocjonalna, gorączkowa).
Najnowsze komentarze