Badanie bakteriologiczne moczu

Badanie bakteriologiczne moczu obejmuje ilościowe oznaczanie bakterii, a w przypadkach znamiennego bakteriomoczu identyfikację drobnoustrojów oraz określenie ich wrażliwości na leki. Liczba bakterii w 1 ml moczu nie przekraczająca 10 000 zwykle wskazuje na zanieczyszczenie bakteriami pochodzącymi z dolnej części cewki moczowej lub najbliższego sąsiedztwa. Liczba bakterii między 10 000 a 100 000 w 1 ml moczu nasuwa podejrzenie zakażenia i wymaga powtórnych badań, natomiast bakteriomocz powyżej 100 000, określany mianem „znamienny”, dowodzi zakażenia układu moczowego. Warunkiem uzyskania wiarygodnego wyniku jest właściwa technika pobierania moczu. Cewnikowanie pęcherza moczowego dla tych celów zostało obecnie zaniechane, z uwagi na możliwość zakażenia układu moczowego. Badamy mocz pochodzący ze strumienia środkowego. Mocz pobieramy do jałowego naczynia o szerokim otworze wlewowym. Oddanie moczu powinno poprzedzić dokładne umycie zewnętrznych -narządów płciowych wodą z mydłem. W przypadku upławów należy wprowadzić do dolnego odcinka pochwy na ten okres jałowy tampon. Pobieramy do badania pierwszą ranną porcję moczu. Jeśli jest to możliwe, należy mocz pobierać przed rozpoczęciem chemioterapii. Badanie bakteriologiczne moczu należy przeprowadzić nie później niż po upływie godziny od pobrania, ponieważ mocz jest dobrą pożywką i mogą się w nim rozmnażać bakterie. Ilościowe metody bakteriologiczne, jak klasyczna metoda rozcień- czeń lub ezowa, są pracochłonne, co ogranicza ich rutynowe stosowanie. Z tych względów wprowadza się testy selekcyjne, które pozwalają wyłonić grupę ciężarnych wymagającą dalszych szczegółowych badań bakteriologicznych. Testy selekcyjne opierają się na stwierdzeniu, że niektóre enzymy bakteryjne w odpowiednim stężeniu zmieniają kolor substratu, co pozostaje w związku z liczbą bakterii. Najbardziej rozpowszechnione są: próba tetrazolinowa (TTC) oraz test azotynowy (test Griessa).