Równowaga kwasowo-zasadowa i p02

Płyn owodniowy ma odczyn bardziej kwaśny od płynów ustrojowych matki i płodu. Przyczyną tego stanu są znaczne różnice w składzie chemicznym porównywanych płynów, a konkretnie mała pojemność układów buforowych płynu owodniowego. Płyn owodniowy jest całkowicie pozbawiony buforu hemoglobiny, a układy: białczanowy i kwasu węglowego, są mniej pojemne z powodu mniejszego stężenia odpowiednich anionów. Drugą cechą płynu owodniowego jest wzrost jego kwaśności w przebiegu ciąży. Z badań pH wynika, że średnie wartości tego pomiaru wynoszą w I trymestrze ciąży 7,23, w II trymestrze 7,17, a pod koniec ciąży 7,00. Zwiększenie kwaśności płynu owodniowego w przebiegu ciąży jest wywołane przede wszystkim zmniejszeniem się pojemności buforu węglanowego. Spadek pojemności buforu węglanowego jest wywołany wydzielaniem przez nerki dojrzewającego płodu wzrastającej ilości kwaśnych produktów przemiany materii. Stwierdzenie tej zależności stanowi zarazem uzasadnienie celowości badań gazometrycznych płynu owodniowego. Wykazano bowiem, że wzrost kwaśności płynu owodniowego powyżej norm przyjętych dla poszczególnych okresów ciąży jest wykładnikiem niedotlenienia płodu i następstwem wzmożonej glikolizy beztlenowej. Parcjalne ciśnienie tlenu płynu owodniowego wynosi w ciąży prawidłowej średnio 11 mm Hg. Skrajne wartości tych pomiarów są bardzo znaczne i mieszczą się w granicach od 1 do 25 mm Hg. Jak dotąd nie poznano przyczyny tych wahań, co pozbawia tę metodę badania wartości klinicznej.